تاریخچه شیرینی کره ای از گذشته تا امروز - پی سی باران

احتمالا آشناترین تصور شما از شیرینی های کره ای محدود به تصاویر رنگارنگ ماکارون هایی با فیلینگ های مختلف (از خامه گرفته تا برش های پنیر و کالباس) است. البته این تصور، تصوری ناگزیر است؛ سرزمین آرامش صبحگاهی (لقب کشور کره جنوبی) در درجه اول خانه مزه های ترش و شور متنوع و غذاهای رنگارنگ و گیاهی ای است که تا حد زیادی بخش شیرینی کره ای و دسر را تحت الشعاع خود قرار داده اند.

امروزه شرایط صنعت شیرینی و شکلات و دسرهای کره ای در حال متحول شدن است؛ اما اینکه چرا در قدیم شیرینی پزی و دسر در کره جنوبی پا نگرفت داستان دیگری دارد که به شدت با شرایط اقتصادی، جغرافیایی و سیاسی کره گره خورده بود. بسیاری از مردم کره نیز با شیرینی میانه ای نداشتند، زیرا کشور دچار کمبود شدید مواد اولیه مورد احتیاج برای تهیه این شیرینی ها و ممنوعیت های رسمی و قانونی مصرف شیرینی جات به وسیله مردم عام بوده است.

خانواده ای کره ای با لباس های سنتی در جشن حضور دارند و انواع شیرینی و غذا روی میز است.

به علاوه، اگر امروزه روز هم گذرتان به رستورانی کره ای بیفتد یا در خانه یک کره ای مهمان باشید، آنچه به عنوان دسر ارائه می شود، برش های میوه تازه یا کاسه کوچکی از سیخیا (Sikhya) است: نوشیدنی شیرینی بر پایه برنج. عمده دسرهای موجود در بازار این کشور علاوه بر دسرهای کره ای، دسرهای غربی هستند. در این مطلب با هم تاریخچه شیرینی کره ای و دسر و کیک را در این کشور مرور خواهیم کرد و خواهید دید که کره جنوبی در زمینه شیرینی جات هم حرف هایی برای گفتن دارد.

شیرینی، دسر و ممنوعیت قانونی

معنا و محل استفاده شیرینی در کشور کره جنوبی در دوران مدرن تغییر نموده است. شیرینی های کره ای که به واسطه فاکتورهای خارج از مرزهای این کشور تغییرات بسیاری نموده اند، برای شناخت فرهنگ مدرن و معاصر کشور کره ضروری هستند.

قبل از دوران مدرن کره، محدودیت ها و ممنوعیت هایی روی مصرف شیرینی اعمال می شد، به این دلیل که آن را جزء آیتم های لوکس می دانستند. همگام با بسیاری از رویدادهای ملی که در دوران امپراتوری گوریو (Goryeo) برگزار می شد، مردم عادی نمی توانستند از شیرینی های سنتی و محلی کشور کره استفاده نمایند. زیرا بیم آن می رفت که رواج مصرف شیرینی و دسر باعث کمبود برخی مواد اولیه غذایی مانند شکر و ادویه جاتی مثل دارچین شود.

در آغاز دوران امپراتوری سلسله چوسان (Joseon) مصرف شیرینی جات در دسته ممنوعیت های قانونی نهاده شد، مگر به قصد استفاده در مرنام هایی مانند ازدواج و بزرگداشت درگذشتگان. در سراسر مدت فرمانروایی این سلسله اگر قرار بود پادشاهی صرفه جویی خود را به عوام نشان بدهد، یا دستور می داد که شیرینی کره ای را به طور کلی از منوی دربار حذف نمایند و یا میزان شیرینی ای را که برای مرنام های جشن و شادی درباری تهیه می شد محدود می کرد.

دلیل این مسله آن بود که در بیشتر شیرینی ها و دسرهای کره ای از عسل استفاده می کردند و عسل بسیار گران قیمت بود. شکر هم، که به هیچ عنوان در کره فراوری نشده و از ژاپن و چین وارد می شد، در حجم بسیار پایین در دسترس بود که استفاده های درمانی و دارویی از آن صورت می گرفت.

به طور سنتی، تهیه شیرینی و دسر در کره و مصرف آن در دوره های مختلف ممنوعیت داشت.

پس از آنکه در دوران چوسان حاکمان این سلسله بنادرکشور را به سوی تجارت خارجی باز کردند، شکر تصفیه شده در مقادیر بالا وارد کره شد و خانواده سلطنتی برای به رخ کشیدن پرستیژ فرهنگی خود نزد مهمانان خارجی، در پذیرایی از شیرینی هایی به سبک غربی همراه با چای و شکر استفاده می کردند. به علاوه، تاجران ژاپنی و چینی ای که به کره جنوبی مهاجرت نموده بودند با خود شیرینی های کشورشان را وارد فرهنگ آشپزی کره کردند و ذائقه مردم کره را تغییر دادند. می توان گفت صنعت شیرینی پزی کره جنوبی مرهون استعمار کره به وسیله ژاپنی هاست.

امروزه ساختار فرهنگ شیرینی پزی در کره به نوعی دوگانه است. شیرینی های سنتی این کشور برای مرنام های آیینی استفاده می شوند؛ درحالیکه شیرینی های رواج یافته بعد از استعمار ژاپن و نفوذ فرهنگ غربی هم موجودند و در زندگی روزمره مردم به کار می روند.

دولت کره و نیز برخی از مردم کره در حرکتی برای مقابله با این شرایط، کوشش هایی را برای احیای دستورهای شیرینی پزی سنتی این کشور که در گذر زمان کمرنگ شده بود، در پیش گرفته اند. به این ترتیب، قرار است مواد اولیه تازهی برای تهیه شیرینی جات و دسر معرفی شده و بسته بندی شیرینی های کره ای با جامعه صنعتی معاصر این کشور متناسب سازی شود.

بازگشت هانگوا، شیرینی کره ای قدیمی

کره ای ها برای اشاره به طیف وسیعی از شیرینی های ظریفی که در مرنام یادبود گذشتگان یا تعطیلات سنتی خود مصرف می نمایند، از کلمه هانگوا(Hangwa)استفاده می نمایند- این مجموعه از شیرینی جات تاریخچه ای پیچیده دارند، اما به تازگی همزمان با اوج گرفتن قدرت نرم کره در عرصه بین المللی، شاهد احیای انواع هانگوا نیز هستیم.

تِتُوک (Tteok)، بینگ سو (Bingsu)، دانپاجونگ (Danpatjuk) ، سوبورو پانگ (Soboro-ppang) و میوه های تازه و رسیده فصلی که برش خورده اند، دسرهایی هستند که با شنیدن نام کره جنوبی در فکر نقش می بندند. هانگوا هم برای اشاره به هر نوع شیرینی ظریفی به کار می رود که به وسیله ورز دادن آرد غلات یا خود غلات درست شده است و در تهیه آن از شیرین نماینده (مانند عسل، شربت برنج، شکر یا ترکیبی از این ها) بهره گرفته باشند. شیرینی های هانگوا یا سرخ می شوند و یا به صورت بخارپز تهیه می شوند و بیشتر اوقات بعد از تهیه شدن، آنها را در ترکیب قر و قاطی ای از میوه های خشک، دانه ها و مغزهای خوراکی می غلطانند. درست است که این شیرینی ها خوشمزه هستند، اما پیدا کردنشان زیاد آسان نیست.

دسرها و شیرینی های کره ای در دهه های اخیر جز صادرات فرهنگی این کشور شده اند.

کیم گیو هیون (Kim Gyu-heun) استاد شیرینی پزی اهل کره جنوبی در صحبت با مجله کره می گوید اگر دلتان از این شیرینی ها می خواهد باید منتظر شوید تا موقع حضور در مرنام یادبود درگذشتگان یا تعطیلی رسمی و ملی پیدایشان کنید.

سال تازه کره ای که آن را سئولال (Seollal) می نامند یکی از دو تعطیلی بزرگی است که همزمان با آن جشن یادبود درگذشتگان هم برگزار می شود. به این ترتیب، انواع هانگوا - از یاکگوای (yakgwa) سرخ شده و خوابانده شده در شربت گرفته تا یوگوای (yugwa) برنجی پف دار و آبنبات یئُوت (yeot) که تافی مانند می باشد -، از برترین شیرینی ها برای این ضیافت تعطیل هستند.

کلمه هانگوا در زبان کره ای از دو بخش تشکیل شده است: هان که ترجمه مستقیم کره ای است و گوا که معنی شیرینی می دهد. اما علاوه بر این، باید دانست دسته بندی دسر هانگوا، یکی از قدیمی ترین انواع دسته بندی های غذاهای شیرین در تاریخچه آشپزی کره جنوبی است.

هانگوا از ممنوعیت تا محبوبیت

با این حال، سوالی که پیش می آید این است که چرا وقتی به دسرهای کره ای فکر می کنیم، بی اختیار فکرمان به طرف هانگوا نمی رود؟ خب، باید گفت شاید الان هانگوا را با دسر و شیرینی برابر نمی دانیم، اما در گذشته روندی برعکس وجود داشته است. در اولین کتاب آشپزی کره جنوبی که حدود 1670 میلادی با الفبای هانگول (الفبای رسمی زبان کره ای) نگاشته شده است، دستورالعمل های مختلفی برای تهیه انواع هانگوا می توان یافت. به عنوان نمونه، دستورهایی برای تهیه یاکگوا، گواپ یئون (Gwapyeon) (ژله جوشیده میوه ای) و داسیک (Dasik) (کلوچه های چایی).

قدیمی ترین دستور کتبی هانگوا به دوره سه پادشاهی کره (دوران سلسله های سیلا (Silla)، بائکجی (Baekje) و گوریو (Goryeo) باز می شود. در آن موقع، هانگوا یک خوردنی شیرین و مورد مصرف خانواده پادشاهی کره بود که به هنگام در دسترس قرار نداشتن میوه تازه (مثلا در زمستان های سخت کره) سراغش می رفتند. درست است که گوشت غذای اصلی درباری در مهمانی ها و جشن ها بود، اما با پذیرفتن مذهب بودایی و پا گرفتن آن در میان خانواده سلطنتی و مردم کره، مصرف پروتئین حیوانی منع شد و هانگوا ارج و قرب دید.

محبوبیت هانگوا تا آنجایی پیش رفت که تبدیل به جزء ثابت مرنام های خانواده سلطنتی و دربار کره شد، از قبیل عروسی، تولد و مهم تر از همه مرنام گرامیداشت یادبود درگذشتگان؛ برخی از خانواده های برجسته کره که از عهده تهیه شکر و عسل و دارچین لازم برای تهیه این شیرینی برمی آمدند، آن را هر روز در آشپزخانه خود آماده نموده و میل می کردند. با این حال، با توجه به اینکه دسترسی به میوه برای عده بیشتری مقدور بود و بازگشت دوباره گوشت سر سفره ها که بعد از پذیرش آیین کنفوسیوسی تازه رخ داد، ضیافت های پادشاهی سلسله چوسان شاهد تشدید مجذوب کنندهیت هانگوا بود.

هانگوا در قدیم خاص دربار پادشاهی و خانواده های اشراف کره بود.

محققان با آنالیز یادداشت های شخصی ای که توصیف مهانی های جشن تولد خاندان شاهی کره است متوجه نکته ای شدند که از دانستنش سخت جا خوردند و آن نکته این که: تعداد و گستردگی این شیرینی های سنتی بسیار بیشتر از آنچه بوده که قبلا به نظر می رسید، نکته ای که نشان می دهد این دست شیرینی جات در قصر پادشاهی جایگاه بسیار خاصی داشته است.

در میان خانواده های اشراف و برجستگان نیز دستورهای خاص هانگوا دست به دست می گشت. همانطور که قبلا هم گفته شد این افراد آنقدر بضاعت اقتصادی داشتند تا 4 کیلوگرم (تقریبا معادل 20 فنجان) برنج لازم برای فراوری یک کیلو انواع هانگوا را بخرند. البته موضوع جیره بندی برنج و شکر در کره جنوبی تا سطح ملی هم بالا گرفت و تبدیل به عارضه ای تهدید نماینده امنیت ملی کشور شد. علاوه بر اینکه دولت روغن و شکر را جیره بندی نموده بود، برنج هم به دلیل اینکه احتمال برداشت پایین آن در فصل های خاصی از سال می رفت کالایی ارزشمند تلقی می شد. برنج برای زمین داران و ملاکان کره در آن موقع نماد ثروت بود اما برای کشاورزانی که با کرایه کردن زمین های اربابان روی آن ها کار می کردند و نیز کارگرانی که در فصل برنجکاری به خدمت گرفته می شدند، برنج، معنایی جز استثمار نداشت.

از طرفی، مصرف برنج به وسیله طبقه اشراف و برخورداران جامعه - که به معنی مصرف کردن مقادیر زیادی از مواد اولیه گران قیمت و کمیاب هم بود- باعث شد تا رشته کار به مقدار ای از دست حکومت خارج شود که نهایتا با بهانه مضر بودن این دسرها برای سلامتی مردم، خوردنشان در مقاطع مختلفی ممنوع شود. دو تن از شاهان سلسله گوریو دستور ممنوعیت مصرف هانگوا را صادر کردند. در انتها سلسله چوسان، قانونی تصویب شد که به شهروندان اجازه می داد تا مصرف هانگوا را صرفا در مرنام های آیینی یا عروسی انجام بدهند. در آن موقع اگر کسی شیرینی را خارج از موقعیت های یاد شده مصرف می کرد هشتاد ضربه ترکه بامبو می خورد.

پایان هانگوا در قرن 21

همانطور که گفتیم، کشور کره در سال های نه چندان دور تاریخ خود (1945-1910) تحت اشغال امپراتوری ژاپن قرار داشت. این مسئله در سقوط محبوبیت هانگوا بی تاثیر نبود، زیرا حکمرانی بر کره به وسیله ژاپن از عواملی بود که روی تغییر فرهنگ آشپزی کره تاثیر گذاشت. از یک طرف، این دوران سبب شد تا ناامنی غذایی در کشور کره تا حد زیادی شرایط بهتری پیدا کند ؛ زیرا فرهنگ مصرف نان در کره رواج یافت و وابستگی مردم به مصرف برنج که میزان کشت آن مدام نوسان داشت کاهش یافت. از طرف دیگر، در همین زمان ساده سازی شیوه های تهیه و مصرف غذا به عنوان اقدامی آگاهانه پیگیری شد. اقدامی که به عقیده محققان، هدف از آن نابودسازی عمدی هویت ملی مردم کره و ریشه کن کردن فرهنگ ملی شان دانسته شده است.

شیرینی های سنتی کره با الهام از عناصر طبیعت تزیین می شوند.

البته بعد از اتمام اشغال کره به وسیله ژاپن، اشغال این کشور به وسیله امریکایی ها آغاز شد، اما هانگوا هنوز در قرن بیست و یکم وجود دارد، هرچند که این روزها بیشتر به عنوان یک شیرینی نمادین یا شیرینی ای اشرافی به شمار می رود. خوب یا بد، در نظر متولدان دوران افزایش موالید در کره و همینطور جوانان نسل Z، هانگوا با معانی ای مثل خاطرات خانه های پدری و پدربزرگ ها ارتباط دارد و کام بسیاری از آنها را در جشن سال نوی کره ای شیرین نموده است.

هانگوا علی رغم تاریخچه پیچیده اش، هم اکنون در دو سوی اقیانوس های شرق و غرب جان تازه ای گرفته است. در موزه ها، میان متخصصان خوراک و سرآشپزهای جوان کره ای، می توان اقبال به هانگوا را به خوبی مشاهده کرد. آشپزان جوان کره ای درباره هانگوا و تاریخچه دسرها و شیرینی های کره ای مطالعه می نمایند، در خصوصشان مطلب می نویسند و دسرهایی مثل هانگوا را درست نموده و می فروشند. به گفته کیم گیو-هیون همه این فعالیتها نشان دهنده گام های بلندی است که نسل تازه کره ای ها به سوی حفظ و احیای نوعی میراث معنوی برمی دارند. میراثی که متجلی نماینده روح مردم کره است.

زیبایی شناسی، عنصر اصلی شیرینی کره ای و دسرهای مدرن

کشور کره جنوبی در کوشش برای بازآفرینی تصویر خود در عرصه جهانی توجه خاصی روی برندسازی خوراک کره ای داشته است. از طرفی، همانطور که فشن و لوازم آرایشی و بهداشتی یا حتی لوازم تحریر کره ای سبک خاص خود را از نظر طراحی و رنگ و جلوه های بصری دارند، کره ای ها کوشش نموده اند تا در بازطراحی شیرینی کره ای و دسر هم نوآوری داشته باشند.

این موضوع را می توان با آنالیز دسرهای ترند کره ای در رسانه های اجتماعی مانند اینستاگرام دانست. در واقع، اگر یک کار باشد که کره ای ها مهارت زیادی در آن داشته باشند، آن کار، خوشگل کردن اشیا و لوازم و حتی خوراکی هاست. کاری که در زمینه شیرینی و دسرهای کره ای، اولین بار خود را در قالب کیک های مینیاقتصادیستی نشان داد و به سرعت در رسانه های اجتماعی مطرح شد.

هر گازی که از شیرینی کره ای بزنید، به مقدار قهوه های معروف این کشور سرشار از زیبایی و شیک و پیکی است، به قدری که کاملا ارزش پست کردن در اینستاگرام را داشته باشد. علاوه بر این، کیک و شیرینی های بانمک و زیبای کره ای غالبا محصول کافه های محلی این کشور هستند که بعد از محبوب شدن میان کافه روها، در مجلات و گزارش های تلوزیونی نام برده می شوند و تصاویرشان در تیک تاک و اینستا هزاران بار به اشتراک گذاشته می شود.

اجازه بدهید در ادامه در خصوص تعدادی از این دسرها و شیرینی های دلچسب و زیبا بیشتر صحبت کنیم.

کیک های مینیاقتصادیستی کره ای (Minimalistic Cakes) طراحی ساده و مینی و در عین حال فراستینگ های شیک و زیبایی دارند. معمولا این کیک ها در رنگ های روشن و پاستلی تهیه می شوند و به عنوان تاپینگ، دیزاینی بانمک و ظریف دارند.

کیک مینی اقتصادیستی از جمله دسرهای مدرن در کره است.

کیک های مینیاقتصادیستی را در لانچ باکس های کاغذی بسته بندی می نمایند و به همین دلیل، در کره از آنها با نام کیک های دُوشیراک (Doshirak - به معنی لانچ باکس در زبان کره ای) یاد می شود. بعلاوه نام رایج دیگر برای کیک های لانچ باکسی، کیک های حروفی (Lettering Cakes) است، چون تقریبا همواره پیامی رویشان نوشته می شود.

کلوچه های بمبی (Bath Bomb Cookies) یا کلوچه های بمبِ رنگی (Colour Bomb Cookies) از محصولات اختصاصی کافه ای کره ای به نام مِی ُرد (Mayroad) است. این کلوچه های رنگارنگ در نگاه اول بسیار شبیه Lush Bath Bombs هستند - از این نظر که مانند آنها رنگی رنگی و کُروی بوده و سطح بیرونی شان اندکی زبری دارد. اما در اصل کلوچه های مرینگی هستند که داخلشان را با خامه یا مربا پر می نمایند.

برخی از یوتیوبرهای موکبانگ کره ای در سری های ASMR مربوط به شیرینی و دسر خود از کلوچه های بمبی یاد شده استفاده نموده اند که باعث معروفیت بیشترشان شده است. گاز زدن این کلوچه ها صدای ترد و بامزه ای ایجاد می نماید که بینندگان موکبانگ عاشق شنیدنش هستند. به علاوه، رنگ هایی که برای رنگ آمیزی این نوع شیرینی کره ای انتخاب می شود هماهنگ با محتویات داخلی و مزه آنهاست. مثلا صورتی فوشیا برای رسپ بری، سبز زیتونی برای ماچا، لیلاک برای بلوبری و بیبی بلو برای طعم وانیلی استفاده می شوند.

کلوچه های بمبی رنگارنگ فیلینگی از جنس مربا یا خامه دارند.

تیرامیسوی فنجانی (Cup Tiramisu) از جمله دسرهایی است که به وسیله کافه ای به نام مانگ ون دونگ تیرامیسو کافه (Mangwon-Dong Tiramisu Cafe) در کره معروف شد. نام این کافه وقتی سر زبان ها افتاد که نامش در راهنماهای کافه گردی چاپ شد و تعداد بیشتری از کافه روها آن را شناختند.

محبوب ترین آیتم این کافه در منو، تیرامیسو با تاپینگ توت فرنگی است. از طعم های دیگر تیرامیسوی ویژه این کافه می توان به تاپینگ هایی سیب زمینی شیرین، هلو، هالابُونگ (Hallabong - پرتقال چینی جیجو- Jeju) و تاپینگ کلوچه و خامه ای آن اشاره نمود.

فَتکارون (Fatcaron) همان ماکارون است با فیلینگ دو برابر از جنس خامه یا گاناش که باعث می شود چاق تر به نظر برسد و به همین دلیل هم برای تمایز از ماکارون معمولی به آن فتکارون می گویند. قنادهای کره ای معمولا ماکارون را با فیلینگی بیشتر از میزان لازم پر می نمایند تا فضای بیشتری برای تزیین داشته باشند و از آخرین ذره فیلینگ هم استفاده نمایند. فتکارون هم نوعی شیرینی کره ای است که اخیرا در پلتفورم های رسانه های اجتماعی در کره بسیار معروف شده است.

ماکارون شیرینی ای فرانسوی است اما کره ای ها آن را بر اساس سلیقه خود بازآفرینی نموده اند.

کیک های پلیوری (Sweater Cakes) محصول کافه ای به نام لا مُون بلانک (Le Mont Blanc) هستند که ریاست آن به عهده قنادی آموزش دیده در شعبه کُوردُون بُلوی (Le Cordon Bleu) توکیوست. این کافه مشخصه اصلی خود را صرف وقت و دقت برای طراحی جزییات تک تک دسرهایش می داند.

پرفروش های این کافه عبارتند از کیک های پلیوری ایستاده که در رنگ های مختلف منطبق با طعم های خودشان ارائه می شوند - مثلا رنگ سبز برای طعم لیمویی، زرد برای طعم مانگو و پشن فروت و نیز قهوه ای برای طعم قهوه.

به علاوه، در این کافه می توانید کیک هایی به شکل کلاف کاموا را مشاهده کنید که با دکمه و سنجاق ته گرد تزیین شده اند. این شیرینی کره ای به مقدار ای محبوب است که حتی در مجله ای مانند اِلِه هنگ کنگ (ELLE Hong Kong) و Noblesse Korea هم در خصوصش مطالبی نوشته شده است.

کیک پلیوری از ابتکارات جالب در زمینه شیرینی و دسر در کره به شمار می رود.

و بالاخره، این اواخر در کره جنوبی کافه هایی که تم های مونوکروم دارند حسابی سروصدا نموده اند. اما کافه هایی هم هستند که یک گام جلوتر رفته و تم های سیاه و سفید را در دسرهایشان هم وارد نموده اند. مشهورترین کافه از این دست کانتو (KANTO) است که در منوی خود آیتمی به نام ست سیاه سیگنچر (Signature Black Set) دارد. آیتمی متشکل از لاته ای با لایه های سیاه و سفید، آب گازدار سیاه و کیک مونوکروم. لاته این کافه در اصل نوشیدنی ای است که بر پایه اسپرسو ساخته شده و پایه آن آجیلی است. آب گازدار نیز سودای بلک بری است. کیک هم 72% شکلات سیاه کاکائویی به عنوان پایه دارد و با خامه فراوان پوشانده شده است.

لیست دسرهای مدرن کره ای به اینجا ختم نمی شود؛ کیک دالگی-دالگی (ddalgi-ddalgi توت فرنگی - توت فرنگی)، هواگوا (Hwagwa) یا اسنک های گُل گلی که همان کیک های برنجی با تزیینات خیره نماینده به شکل گل های رنگارنگ هستند و نیز کیک های گالاکسی براق (Galaxy Glazed Cakes) از دیگر آیتم های محبوب این روزها در کافه های کره ای به حساب می آیند.

تم مونوکروم در دسرهای کره ای جز ترندهای تازه در این کشور است.

به نظر می رسد که در رابطه با شیرینی کره ای و روش های تزیین و ارائه آن، محدودیتی برای فکر خلاق قنادهای کره ای وجود ندارد؛ از این نظر که در یک بشقاب دسر می توانید هنرنمایی آنها به شکل گل های زیبا تا کهکشان های پرستاره و نوشیدنی های رنگین کمانی تا قهوه هایی با کانسپ های اختصاصی و نقاشی های مجذوب کننده روی لیوانشان را ببینید. دسرهای کره ای از نظر زیبایی بصری نمره کامل قبولی را می گیرند و نشان دهنده عزم جدی این کشور برای تسخیر فکر ها و قلب ها در صنعت کافه گردی و شیرینی کره ای هستند!

معرفی چند شیرینی کره ای سنتی و مشهور

ویژگی کلی دسر و شیرینی های کره ای این است که برخلاف شیرینی هایی که به طور معمول می شناسیم و سرشار از کربوهیدارات و قند یا چربی هستند، کره ای ها شیرینی های سبک و سالمی دارند. به عنوان نمونه، هوآکوآجا را در نظر بگیریم. این شیرینی از مواد اولیه ای مثل پودر برنج، عسل، آرد برنج شیرین، کنجد، لوبیا سیاه، شاه بلوط و سیب زمینی شیرین تهیه می شود.

هوآکوآجا (Hwakwaja)

شیرینی خاص خاندان سلطنتی کره بوده است و در لغت معنای آن کیک گل می باشد. هوآکوآجا فراتر از شیرینی، وسیله ای است برای به رخ کشیدن هنر و ذوق شیرینی پزهای کره ای. زیرا مجموعه ای از چند شیرینی با شکل ها و رنگ ها و طرح های مختلف است که به صورت دست ساز درست می شوند. از جمله اشکال آن می توان به صدف دریایی، گل، میوه های مختلف مانند کدو حلوایی یا خرمالو، برگ درخت و غیره اشاره داشت. این شیرینی را همراه با چای سبز مصرف می نمایند.

تئوک (Tteok)

کیک برنجی ای که با نام تئوک نامیده می شود مشهورترین شیرینی کره ای است. طعم ملایمی دارد و قطعا اگر بخواهیم آن را با شیرینی هایی که در کشور ایران یا سایر همسایه های ما وجود دارند قیاس کنیم، اصلا شیرین نیست. البته تئوک یک سرگروه متشکل از انواع و اقسام کیک های برنجی دیگری مانند سئونگ پیون (Seongpyeon) است. شکل هلالی سئونگ پیون و نیز عطر کاج آنها به دلیل بخارپز شدنشان روی لایه ای از برگ های کاج مشهور است. تئوک را در رنگ های سبز، صورتی و سفید می توان یافت که داخلشان با کنجد، پوره لوبیا یا شاه بلوط پر شده است.

کیک های برنجی کره ای زیرمجموعه ای بسیار گسترده از انواع این کیک ها را شامل می شوند.

هوآنگنام پنگ (Hwangnam Ppang)

نوعی شیرینی کره ای است که از نظر ظاهری شبیه کلوچه ای مغزدار است. جالب است بدانید که برای فیلینگ این شیرینی از خمیر فشرده لوبیای قرمز شیرین استفاده می نمایند. ظاهر آن مشابه گل است. بسیار پرطرفدار می باشد. به همین دلیل، از طرف دولت کره جنوبی به عنوان شیرینی ملی معرفی شده است.

پپرو (Pepero)

درست است که این شیرینی از نظر ظاهری با تصوری که از شیرینی داریم فرق دارد، اما شیرینی مخصوص روز ولنتاین در کره جنوبی به شمار می رود. در این روز عشاق جعبه هایی پر از پیرو را به هم هدیه می دهند. از این لحاظ تاریخ ولنتاین در کره که 11 نوامبر است با شکل ظاهری پیرو هماهنگی دارد.

پیرو شبیه چوب هایی باریک و بلند است که آن را با روکش های مختلفی مانند شکلات، را روی این روز مخصوص 11 نوامبر (ماه یازدهم میلادی) هر سال است، سمبلی که با شکل باریک و بلند این کوکی ها نیز هماهنگی دارد. طعم این کوکی ها نیز مانند چوب شوری است که با لایه ای از شکلات تلخ یا سایر روکش های خوش طعم پوشیده شده باشد.

شیرینی پپروی کره ای که به شکل استیک هایی پوشیده از طعم های مختلف است.

از دیگر شیرینی های معروف کره ای می توان به این موارد اشاره داشت:

• خرمالوی یخ زده (Frozen Persimmon)
• هوتوک (Hotteok)
• دانپاتجوک (Danpatjuk)
• داسیک (Dasik)
• پاتبینگسو (Patbingsu)
• هودو گوجا (Hodu-gwaja)
• مانجو (Manjoo)
• دالگونا (Dalgona)
• یاکوآ (Yagkwa)

در انتهای این مطلب می توان گفت کوشش کره ای ها برای ترویج و شناساندن شیرینی کره ای به تمام جهان، چه به وسیله احیای دستورهای قدیمی، و چه به وسیله دستکاری هایی در شیرینی های شناخته شده مثل ماکارون فرانسوی، تازه آغاز شده است و باید منتظر اخبار مجذوب کنندهتری از جهانی شیرین شیرینی های کشور کره باشیم.