3 ویژگی فیلم های مستقل که آن ها را متمایز می نماید - پی سی باران

در دنیایی که بر فرهنگ فرنچایز متمرکز شده، موفقیت فیلم های مستقل روز به روز سخت تر می گردد. همه فیلم های مستقل آن هایی نیستند که حتی نامشان را هم نشنیدید، در حقیقت اگر مخاطبان روی آثار فرنچایزهایی مثل جنگ ستارگان و مارول متمرکز نباشند، یک فیلم مستقل خوش ساخت، شانس دیده شدن و جلب نظرهای مثبت را دارد. آثاری مثل پروژه جادوگر بلر (The Blair Witch Project)، برو بیرون (Get Out) و برنده اسکار برترین فیلم انگل (Parasite) همه و همه از نظر تکنیکی فیلم های مستقل به حساب می آیند. اما این فیلم ها چگونه برچسب گذاری می شوند و چه ویژگی های دارند که آن ها را به آثار محترمی تبدیل می نماید؟

1) آثار مستقل به استودیوهای فیلم سازی اصلی تعلق ندارند

اساسا فقط پنج استودیوی فیلم سازی بزرگ در آمریکا وجود دارد؛ با این اوصاف پیدا کردن یک فیلم بزرگ و بین المللی که به وسیله یکی از آن ها فراوری یا توزیع نشده باشد، سخت است. این استودیوها عبارت اند از یونیورسال پیکچرز (Universal Pictures)، پارامونت پیکچرز (Paramount Pictures)، برادران وارنر پیکچرز (Warner Bros. Pictures) ، والت دیزنی پیکچرز (Walt Disney Pictures) و کلمبیا پیکچرز (Colombia Pictures). البته فاکس قرن بیستم (20th Century Fox) قبلا ششمین استودیوی اصلی به حساب می آمد که در حال حاضر بخشی از والت دیزنی به است. این شرکت های بزرگ بیش تر صنعت سینما را تحت سلطه خود درآوردند و معمولا فیلم مستقل حقیقی را پیدا نمی کنید که خروجی این استودیوها باشد.

در عوض استودیوهای مستقلی هستند که این آثار را فراوری می نمایند. البته توجه داشته باشید که پنج غول فیلم سازی در سال های اخیر به جان استودیوهای جمع و جورتر افتادند و آن ها را می بلعند؛ بنابراین ممکن است استودیوی فیلم سازی پیدا گردد که پیش تر کاملا مستقل بوده اما به علت مسائل اقتصادی به استودیوهای بزرگ تر پیوسته است مثلا نیو لاین سینما (New Line Cinema) که حالا جزوی از برادران وارنر به شمار میرود. با این حالا هنوز هم استودیوهای مستقلی هستند که کاملا قابل تشخیص باشند و خروجی های درجه یکی هم دارند مثل ای 24 (A24) یا میرامکس (Miramax).

از جمله فراوریات محبوب A24 می توان به لیدی برد (Lady Bird) و مهتاب (Moonlight) اشاره نمود اما با فرایندی که صنعت سینما پیش گرفته اصلا بعید نیست که تا چند سال آینده به استودیوهای اصلی بپیوندد. میرامکس تا پیش از این که بخشی از دیزنی گردد، فیلم های مستقل بیش تری فراوری می کرد پالپ فیکشن (Pulp Fiction) و ویل هانتینگ نابغه (Good Will Hunting) از خروجی های سابق این استودیو هستند که تاثیر غیرقابل انکاری بر صنعت سینما گذاشتند.

2) فیلم های مستقل بودجه کمی دارند

وقتی دیزنی برای فراوری آثار از بودجه های هنگفت صدها میلیون دلاری استفاده می نماید به این معنی است که پول کافی را برای انجام این کار در اختیار دارد. بیشتر استودیوهای مستقل فیلم سازی به بودجه های میلیارد دلاری دسترسی ندارند و به همین علت هم مجبورند آثار جمع و جورتری را روانه بازار نمایند. بودجه لازم برای یک فیلم مستقل از راه های محدودی تامین می گردد؛ استودیوها یا از سود آثار پیشین برای فراوریات تازه استفاده می نمایند یا وام می گیرند و امیدوارند فروش فیلم بتواند هزینه ها را جبران کند یا از وش های سرمایه گذاری جمعی بهره می برند.

از آن جایی که آثار مستقل نسبت به فیلم های استودیوهای اصلی بودجه کم تری دارند، بدیهی است که کم تر هم دیده شوند.این فیلم ها هیچ وقت نمی توانند از پس هزینه های سرسام آور جلوه های ویژه کامپیوتری برآیند و تمام مدت بازیگران را مقابل پرده سبز نگه دارند؛ به همین علت هم فقط در صورت لزوم از این امکانات استفاده می نمایند. بعلاوه گاهی دستمزد یک ستاره شناخته شده بیش تر از کل بودجه یک فیلم مستقل است پس کارگردان ها ترجیح می دهند از بازیگران کم تر شناخته شده و در عوض مستعد بهره ببرند. با این اوصاف آثار مستقل باید خلاق تر از فرنچایزها عمل نمایند و نتیجه معمولا بسیار متفاوت تر از آن چیزی است که انتظار داریم. بعلاوه از این مورد چشم پوشی نکنید که ده ها مدیر ریز و درشت در فرایند فراوری فرنچایزها دخالت مستقیم دارند که باعث می گردد نتیجه هیچ وقت آن چیزی نگردد که مدنظر کارگردان و نویسنده بود.

3) تعریف فیلم های مستقل مدام در حال تغییر است

یکی از مهم ترین دلایلی که شرح اصطلاح فیلم مستقل را سخت نموده به این علت است که تعریف آن مدام تغییر می نماید. شکی نیست که این اصطلاح ذاتا ریشه در مسائل اقتصادی دارد اما با رشد خرده فرهنگ ها و توسعه جشنواره هایی مثل ساندنس و SXSW حالا با ژانر به خصوصی مترادف شده است.

سینمای مستقل را به صورت کلاسیک می توان اینطور تعریف کرد: استودیوهای فیلم سازی بزرگ تمایل بیش تری به خرج کردن پول و به تبع آن بازدهی اقتصادی داشتند؛ بنابراین آثاری که اصطلاحا متفاوت بودند در استودیوهای مستقل فراوری می شدند. هیچ دو فیلم مستقلی شبیه هم نبودند زیرا فیلم سازان این امکان را داشتند که نگاه ویژه خودشان را به موضوعات داشته باشند و سبک منحصربه فردشان را در آثار پیاده نمایند. در کل فیلم های مستقل جذابیت زیادی برای سازندگان داشتند و به آن ها امکان آزمون و خطا و بازیگوشی می دادند.

با این حال این تعریف کلاسیک در سینمای امروز جایی ندارد. هر روزه استودیوهای بیش تری از سوی غول های فیلم سازی خریداری یا با آن ها ادغام می شوند و حالا کم تر استودیوی فیلم سازی واقعا مستقلی در دنیا وجود دارد. بسیاری از کارگردان های تازه کار، سینمای مستقل را به عنوان فرصتی برای کسب تجربه و عرض اندام می بینند و فیلم سازان بزرگ تر هم به علت منفعت اقتصادی قید ساخت فیلم های مستقل جمع و جور را می زنند و اغلب سراغ استودیوهای اصلی می فرایند.

حتی جشنواره های فیلم در سراسر دنیا هم تعریف درستی از این اصطلاح ندارند و فیلم هایی از همه ژانرها، استودیوها و بودجه های مختلف را نمایش می دهند. شاید علت منسوخ شدن مفهوم سینمای مستقل، عصر دیجیتال باشد. با توسعه شبکه های اجتماعی مثل یوتیوب می توان بارگیری و پخش گسترده یک ویدیو را بدون متوسل شدن به استودیوهای فیلم سازی غول پیکر انجام داد، چیزی که از نظر اقتصادی مستقل نامیده می گردد را می توان بیش از 80 میلیون بار در یوتیوب مشاهده کرد. بعلاوه نمی توان از این واقعیت چشم پوشی کرد که به لطف پیشرفت روزافزون تلفن های همراه هوشمند، حالا همه یک دوربین پیشرفته دارند و به صورت بالقوه یک فیلم ساز مستقل محسوب می شوند.

در نهایت اگر صنعت سینما با همین فرمان ادامه دهد، در آینده نزدیک چیز زیادی از سینمای مستقل باقی نمی ماند و این سبک هم به گورستان تاریخ خواهد پیوست.

منبع: movieweb