آخرین روز زندگی دایناسور ها چگونه بود؟ - پی سی باران

به گزارش خبرنگاران، این جزئیات به وسیله یک تیم بین المللی از محققان پس از بررسی مقاطع نازک، اسکن های پرتو ایکس سنکروترون با وضوح بالا و سوابق ایزوتوپ کربن استخوان ماهیانی که کمتر از 60 دقیقه پس از برخورد سیارک مرده بودند، به دست آمد. این تیم یافته های جالب توجه خود را در نشریه معتبر Nature منتشر نموده اند.

محققان دانشگاه اوپسالا در سوئد، دانشگاه Vrije (VU) در آمستردام، دانشگاه Vrije در بروکسل (VUB) و مرکز تابش سنکروترون اروپا (ESRF) در فرانسه که در این تحقیق مشارکت داشتند، برای یافتن دلیل انقراض دایناسور ها به محل منحصر به فرد Tanis در داکوتای شمالی (ایالات متحده) روی آوردند. در این مکان دانشمندان با بررسی پارو ماهی ها و ماهیان خاویاری فسیل شده متوجه شدند که این جانداران قربانیان مستقیم برخورد شهاب سنگ Chicxulub بودند، اما نکته جالب تر این بود که دیرنه شناسان توانستند آخرین روز حیات دایناسور ها را نیز تعیین نمایند.

این برخورد صفحه قاره را تکان داد و باعث ایجاد امواج بزرگ در توده های آبی شد. این امواج حجم بزرگی از رسوبات را جمع کرد که ماهی ها را در خود فرو برد و آن ها را زنده به گور کرد. این در حالی است که کمتر از یک ساعت پس از برخورد باران نیز شروع به باریدن نموده است. بعلاوه ماهی های فسیلی در سایت تانیس به طور بکر حفظ شدند و استخوان های آن ها تقریباً هیچ نشانه ای از تغییر ژئوشیمیایی را نشان نمی داد. داده های اشعه ایکس سنکروترون، که در دسترس همه برای کاوش قرار می گیرد، تأیید می نماید که کروی های ضربه ای فیلتر شده هنوز در آبشش هایشان گیر نموده اند و حتی بافت های نرم هم حفظ شده اند.

استخوان های این ماهی ها برای بازسازی آخرین فصل دوره کرتاسه مورد مطالعه نهاده شدند. سوفی سانچز از دانشگاه اوپسالا و ESRF می گوید: این استخوان ها مانند درختان رشد فصلی را ثبت می نمایند. جرون ون، نویسنده ارشد این پژوهش و استاد دانشگاه VU در آمستردام، می گوید: حلقه های رشد بازیابی شده نه تنها تاریخ زندگی ماهی ها را ثبت کردند، بلکه آخرین فصل دوره کرتاسه و بنابراین فصلی را که در آن انقراض فاجعه بار رخ داد، ثبت کردند.

یک سری شواهد دیگر نیز به وسیله توزیع، شکل ها و مقدار های سلول های استخوانی ارائه شد، که تعیین می نماید با فصول نیز در نوسان هستند. در همه ماهی های مورد مطالعه، تراکم و حجم سلول های استخوانی را می توان در طول چندین سال ردیابی کرد. دنیس ووتن از دانشگاه اوپسالا می گوید که این موارد در حال افزایش بودند، اما هنوز در طول سال مرگ به اوج خود نرسیده بودند. یکی از پاروماهی های مورد مطالعه تحت بررسی ایزوتوپ کربن پایدار نهاده شد تا الگوی تغذیه سالانه خود را فاش کند. در دسترس بودن زئوپلانکتون، غذای اصلی این ماهی ها، به صورت فصلی در نوسان بود و بین بهار و تابستان به اوج خود می رسید.

سوزان وردگال وارمردام از دانشگاه VU آمستردام نیز شرح می دهد: این افزایش موقت زئوپلانکتون بلعیده شده، اسکلت شکارچی خود را با ایزوتوپ کربن سنگین تر 13C نسبت به ایزوتوپ کربن سبک تر 12C غنی کرد. ملانی دورین از دانشگاه اوپسالا و VU آمستردام و نویسنده اصلی این مطالعه استنباط می نماید: سیگنال ایزوتوپ کربن در طول رکورد رشد این ماهی پارویی تأیید می نماید که فصل تغذیه هنوز به اوج نرسیده است و بنابراین مرگ آن در فصل بهار اتفاق افتاده است.

انقراض دسته جمعی انتها دوره کرتاسه، یکی از بزرگترین انقراض ها در تاریخ حیات کره زمین است که شاهد نابودی همه دایناسور های غیر پرنده، پتروسورها، آمونیت ها و بیشتر خزندگان دریایی بود، در حالی که پستانداران، پرندگان، کروکودیل ها و لاک پشت ها توانستند از این نابودی جان سالم به در ببرند. از آنجایی که ما اکنون می دانیم که انقراض باید به طور ناگهانی در بهار نیمکره شمالی شروع شده باشد، شروع به درک این موضوع کردیم که این رویداد در طول مراحل حیاتی حساس آخرین موجودات کرتاسه، از جمله شروع چرخه های فراوری مثل اتفاق افتاده است. بعلاوه از آنجایی که پاییز نیمکره جنوبی با بهار در نیمکره شمالی مصادف است، فرآینده آماده سازی برای سپری کردن زمستان ممکن است از موجودات نیمکره جنوبی در برابر این رویداد انتقراض محافظت نموده باشد.

ملانی دورین از این داده ها نتیجه می گیرد: این یافته بسیار مهم به کشف این که چرا بیشتر دایناسور ها از میان رفتند در حالی که پرندگان و پستانداران اولیه پیروز به فرار از انقراض شدند، یاری می نماید. شرحات مفصل تر این تحقیق بعلاوه در کتابی به نام؛ پادشاهی دایناسور ها که در بهار انتها یافت: مکاشفه هایی از استخوان های ماهی که هنگام برخورد سیارک مردند، نیز نهاده شده است.

منبع: scitechdaily

ترجمه: مصطفی جرفی-خبرنگاران